غزلی از کتاب غزلیات فارسی حامد ماکویی

پیرانه سرم عشق جوانی به سر افتاد    -    باز این سر سودا زده بر درد سر افتاد

تا عشق تلنگر به نهان خانه دل زد       -    زین پرده دری را زدل از پرده در افتاد

در روز ازل شعله عشقی بدرخشید     -     شد آتش و  بر خرمن  عشّاق   برافتاد  

یک شعله ازآن بردلم آتش زده بگذشت  -    زان آتش سوزنده به  جانم  شرر  افتاد

صد قافله حسرت ازین راه گذر کرد     -     صد سایه غم  بر دل این  رهگذر افتاد

دیشب من و پروانه نشستیم به یکجا      -     صحبت  زغم  بلبل  خونین جگر افتاد

از فرقت و بی مهری معشوق سخن رفت -   این قصّه غم از سر شب تا سحر افتاد

پروانه ز غم شعله بدامن رذ و پر سوخت  -   کار من دلسوخته  با  اشک تر  افتاد 

از جور و  جفای  فلک اندر  گذر  عمر   -   هر روز من از روز دگر تلخ تر افتاد

(حامد) بره عشق فتاد و سرو جان باخت  -     بیچاره درین معرکه از پای در افتاد